Sidra, costa y paciencia

Om maar meteen verder te gaan waar ik gebleven was: het inschrijven bij de universiteit is gelukt en dat mag je gerust een hele prestatie noemen. Samen met huisgenoot Linda ging ik naar de oficina internacional, waar de rij met studenten niet eens in het kantoortje paste. Van de vijftien aanwezige medewerkers was er één verantwoordelijk voor de inschrijvingen, de rest had duidelijk andere prioriteiten in de categorie smartphone/e-reader/gesprek met collega. Niet gek dus, dat we zo'n twee uur moesten wachten op onze beurt, terwijl de mevrouw achter de balie steeds wanhopiger begon te kijken. Om half twee, sluitingstijd, besloot er iemand te gaan helpen, niet met de inschrijvingen, maar met het buitenhouden van laatkomers. Gelukkig besloten de nog aanwezige medewerkers een uur na sluitingstijd alsnog een handje te helpen, anders stonden we er nu waarschijnlijk nog.

Toen we eenmaal aan de beurt waren kregen we een heel pakket vol toeristische informatie, waaronder een plattegrond, mijn nieuwe beste vriend. Ook werd er ter plekke een collegekaart gemaakt, met een snelheid die we niet voor mogelijk hadden gehouden na al dat wachten. Wat ze ons niet vertelden was wanneer de colleges zouden beginnen en hoe we ons voor onze vakken moesten inschrijven, wel kregen we de gegevens van de coördinator, die natuurlijk nergens op reageert, maar soit.

Afgezien van al het administratieve gedoe heb ik natuurlijk ook de stad en de omgeving bekeken! Het straatbeeld is heel anders dan in Nederland. In plaats van onze keurig georganiseerde wijken vol met rijtjeshuizen zijn hier geen twee gebouwen hetzelfde, hebben de meeste gebouwen vijf tot zeven verdiepingen en zie je overal balkonnetjes en vrolijke kleuren. Oviedo heeft een mooi centrum dat bijna helemaal uit een voetgangerszone bestaat, met levendige pleintjes en schattige straatjes. Hoogtepunt is de grote kathedraal die op een heuvel ligt, waardoor je hem overal vandaan kunt zien. Verder kun je geen stap verzetten zonder ergens het woord "sidra" (cider) tegen te komen. Daar zijn ze ontzettend trots op, op iedere hoek van de straat zit een "sidrería" en er is een complete "bulevar de la sidra" (cider-boulevard). Van het inschenken wordt een hele show gemaakt: de (kleine, want Spaanse) obers houden de fles zo hoog mogelijk boven hun hoofd en schenken de drank vervolgens in het glas dat ze juist heel laag houden. De helft gaat ernaast, waardoor er in praktisch het hele centrum een dominante alcoholgeur hangt, hier en daar afgewisseld door de rokerige lucht van jamón (ham).

Zaterdagavond werd er door de internationale studentenorganisatie een "cena asturiana" (Asturiaanse avondmaaltijd) georganiseerd, waarbij de sidra natuurlijk ook een belangrijke rol speelde. Ik ben, net als veel andere (noordelijke) Erasmusstudenten nog niet helemaal gewend aan de Spaanse etenstijden (22.00 u.), dus de tafels met allerlei creaties van voornamelijk vlees een aardappel werd eigenlijk te weinig eer aangedaan. Dat was verder geen probleem, want Spanjaarden eten 's avonds ook niet zoveel en leken zich voornamelijk druk te maken over het bijvullen van onze glazen en het uitvoeren van ingewikkelde toosten.

Zondag mocht ik met Linda en haar moeder mee naar Avilés, een stadje in de buurt. Daar aangekomen stopte er een toeristentreintje pal voor onze neus, en samen met de kleine kinderen en de omaatjes maakten we een tochtje door het niet al te grote centrum. Een google-translate-achtige stem dreunde de wikipediapagina's van de belangrijkste gebouwen op en als ze even haar mond hield schalde er prachtige kermismuziek uit de luidsprekers, samen met de voor het eerst aanwezige zon maakte dit het vakantiegevoel compleet. Vervolgens gingen we op weg naar het noordelijkste puntje van Spanje, Cabo Peñas. De omgeving was al heel mooi (groen, heuvelachtig), maar de zee en de hoge kliffen overtroffen echt alles. Ik zal binnenkort wat foto's uploaden, voor de nieuwsgierigen bestaat er Google afbeeldingen.

Tot slot nog even wat reclame voor de Radboud Universiteit: ik ben superblij dat we daar alléén Spaans studeren. Een groot deel van de Erasmusstudenten die ik ontmoet heb studeert twee of meer talen tegelijk, maar weet zich daardoor in geen enkele echt goed te redden. Het gevolg hiervan voor mij is dat mijn Duits en mijn Engels met sprongen vooruit gaan, wat natuurlijk leuk is, maar ik kwam eigenlijk om mijn Spaans te verbeteren. Tot mijn eigen verbazing heb ik me inmiddels redelijk over de angst om een Spaans gesprek te beginnen heengezet, waardoor dat ook de goede kant op gaat, zeker met de komst van mijn Spaanse huisgenoot en de colleges straks.

Buenas noches allemaal, ik ga proberen me als een echte Spanjaard niet druk te maken over de colleges die woensdag schijnen te beginnen en morgen te genieten van de plaatselijke feestdag, de zon en misschien zelfs van de sidra.