Premios y asturianu

Niets is zo veranderlijk als het Asturische weer: kou, regen en zon wisselen elkaar voortdurend af. Op een van de mooiste momenten deze week was het best aangenaam op het strand van Gijón waar zelfs een groepje surfers en een kanoër het koude water trotseerden. De kanoër had helaas geen zin in een praatje, dus ik houd het hier voorlopig maar bij hardlopen en - ik weet dat de helft van jullie nog steeds niet bijgekomen is van de schrik - dansen. Zaterdagavond leerde ik de beginselen van de bachata, salsa, chachacha (dát is moeilijk) en een Ierse volksdans. Ik vind het ontzettend leuk om een keer niet "de buitenlander" te zijn, maar gewoon onderdeel van een groep die toch al behoorlijk divers is. De docent geeft me ondertussen een interessant kijkje in het Spaans dat men in de "echte" wereld spreekt; op de universiteit probeert iedereen zo perfect mogelijk Spaans te spreken, maar het is voor mij juist leuk om de variatie te horen.

Verder was het een rustig weekje, maar natuurlijk is er altijd wel een reden voor een feest. Maandag was het de dag van de "desarme" (ontwapening), een lokaal gastronomisch feest dat ik bij gebrek aan Asturische familie (en omdat de colleges voor de verandering een keer wél doorgingen) helaas niet gevierd heb. Er bestaan verschillende legendes over de oorsprong van het feest, maar de mooiste is dat tijdens een negentiende-eeuwse burgeroorlog de inwoners van Oviedo het uitgehongerde vijandige leger een zware maaltijd aanboden. Terwijl de soldaten siësta hielden om bij te komen van alle bonen, spinazie en kabeljauw ontdeden de gastheren hen van hun wapens en wonnen zo op een geweldloze manier de slag. Of het waar is weet ik niet, maar het lijkt me een prima idee om wereldwijd alle bommen door bonen te vervangen.

Daarnaast is Oviedo helemaal in de ban van de Premios Princesa de Asturias, een soort Spaanse Nobelprijs die hier wordt uitgereikt. Woensdag klonk er tijdens mijn college opeens klassieke muziek en toen we naar buiten liepen stonden er overal belangrijk uitziende mensen en zelfs de nationale televisie was aanwezig. Blijkbaar werd een van de winnaars midden in de hal geïnterviewd. Ik kende hem niet, maar bleef uit nieuwsgierigheid toch even staan kijken. En wie zat daar aan zijn rechterhand? Mijn verloren gewaande coördinator! Of tenminste, dat denk ik, want zoveel Christina Valdessen zullen er nou ook weer niet een hoge functie aan de letterenfaculteit van Oviedo bekleden. Ik geloof overigens niet dat haar afwezigheid een groot gemis is, want haar enige bijdrage aan het gesprek was een vraag die zo lang en zo omslachtig geformuleerd was dat de geïnterviewde, toch een vooraanstaand professor, hem beantwoordde met "dit is een vraag, toch?".

Vandaag werd mijn college verplaatst naar de bibliotheek omdat daar een symposium werd gehouden met een andere prijswinnaar, een vrolijke Cubaanse schrijver. Het kostte me wat moeite om mijn aandacht erbij te houden, enerzijds omdat er wel meer mensen moeite hebben met het stellen van een heldere vraag en anderzijds omdat er recht voor mijn neus een doventolk gepassioneerd simultaan stond te vertalen. Ik had toevallig via Skype deze week een spoedcursus (Nederlandse) gebarentaal gehad van Katrin en het is absoluut fascinerend om te zien hoeveel gezichtsuitdrukkingen en handgebaren een mens in een seconde kan maken. Toen ik mijn aandacht eenmaal in de goede richting had gekregen bleek dat de schrijver ook wel wat interessants te vertellen had en bovendien hadden twee van mijn klasgenoten een paar van zijn verhalen in het Asturisch vertaald, waardoor ik voor het eerst iets meer dan losse woorden in de lokale taal hoorde. Ik heb al het een en ander over het "asturianu" geleerd (waar ik jullie verder niet mee zal vervelen, omdat ik weet dat het grootste deel van de mensen al hartkloppingen krijgt bij het horen van het woord "taalkunde") en het is bijzonder om te zien dat het juist voor de jongeren heel belangrijk is om de taal levend te houden.

Omdat het zo rustig was deze week heb ik nog een gaatje over om jullie iets te vertellen over een dagelijks fenomeen dat me blijft verbazen, namelijk het afvalbeleid van Oviedo. De stad is volgens betrouwbare bronnen een aantal keer de schoonste stad van Europa geweest en is trots op die reputatie. Dus kun je de hele dag overal mannetjes zien lopen met een karretje en een soort heksenbezem, maar dat is nog lang niet alles. 's Middags worden er voor alle gebouwen gekleurde afvalemmers gedropt voor de verschillende soorten afval. 's Nachts worden die dan weer opgehaald en dat proces herhaalt zich iedere dag, behalve op zondag. Als je 's nachts over straat loopt kun je een heel leger schoonmakers in de weer zien en vooral in de wijken waar de meeste sidra wordt geschonken is men tot in de kleine uurtjes aan het schrobben en boenen. Niet dat het helpt trouwens, volgens mij zit dat spul hier ook in het kraanwater. Maar het is in ieder geval goed voor de werkgelegenheid en ook als het niet geregend heeft maakt de stad een fris gedouchte indruk.

¡Ta lluego! (dat is dus asturianu voor hasta luego)

Ps. Voor de geïnteresseerden: afgelopen zaterdag was er een uitzending van 3 op reis waarin Chris Zegers (je weet wel, van Wie is de mol) Oviedo bezocht. Ik begrijp dat de beelden als schokkend kunnen worden ervaren omdat Chris zijn héle glas sidra leegdrinkt in plaats van het laatste restje terug te geven aan moeder aarde, maar verder is het best de moeite waard :). http://3opreis.bnn.nl/bestemming/oviedo

Pps. En ik was jullie nog wat antwoorden schuldig!
- "tsjoetsjie" = Churchill
- "goes doe iet" = Just do it
- "erva" = airbag
Ja, dat gezicht dat je nu trekt, dat trok ik ook in college ;).