Cultura asturiana y cenas
Blijf op de hoogte en volg Elke
31 Oktober 2015 | Spanje, Oviedo
De tijd vliegt! Het is alweer november, wat betekent dat ik hier nu twee maanden ben. Dit weekend kwam Joyce, die in Bilbao studeert, eens kijken hoe het er in Oviedo aan toegaat. Toevallig kwam ze precies aan op het moment dat de koninklijke familie aanwezig was voor de Premios Princesa de Asturias. We waren net te laat om naar de koning te zwaaien, wel zagen we een grote mensenmassa, een hoop uniformen, wat traditionele orkesten en een plein vol met republikeinse demonstranten. Het was lekker weer dus 's avonds konden we heerlijk eten op het leukste pleintje van Oviedo. De volgende dag hadden we geluk: terwijl we toeristje aan het spelen waren kwamen we op de markt eerst een traditioneel orkest en vervolgens Asturische dansers tegen. Ik had ze al een paar keer gezien bij de verschillende feesten, maar nog niet eerder van zo dichtbij. Het leuke van de dansgroep was dat alle leeftijden vertegenwoordigd waren, het jongste meisje was waarschijnlijk een jaar of vier en de oudste had haar oma kunnen zijn. Van het overdragen van tradities op de volgende generaties wordt hier een hoop werk gemaakt en zorgt bovendien voor een extra goede sfeer in het toch al gezellige centrum.
Hoe belangrijk die tradities en de cultuur zijn voor de Asturiërs werd maandag pijnlijk duidelijk toen ik naar een boekpresentatie moest voor een van mijn vakken. Zo'n beetje het enige interessante aan het evenement was dat het zich afspeelde in het historische gebouw van de universiteit, waar ik nog nooit binnen was geweest omdat daar geen colleges meer worden gegeven. Tot er opeens toch iets gebeurde. Nadat iemand een gedicht had voorgelezen in "llingua asturiana" (Asturisch voor Asturisch) verklaarde de zoon van de professor aan wie de hele avond opgedragen was dat dit een grote belediging voor zijn vader was, waarop er verschillende mensen boos wegliepen en er bijna een relletje ontstond. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat je iemand zou kunnen beledigen door een gedicht in je moedertaal voor te dragen, maar hieruit blijkt wel weer hoe gevoelig de verschillende talen en de identiteit van de verschillende regio's in Spanje liggen, ook buiten Catalonië en Baskenland.
Gelukkig waren er ook genoeg leuke dingen deze week: donderdag ging ik naar de "Cena internacional" (internationaal avondeten) van de internationale studentenvereniging. Ik had een grote stapel drie-in-de-pans (pannen?) gemaakt en ook de andere landen hadden zich uitgesloofd, alles was lekker en binnen een mum van tijd verdwenen. Het nadeel van de avond was dat iedereen in groepjes kookte met landgenoten, maar ik bij gebrek aan andere Nederlanders alleen was. Normaal vind ik dat een voordeel, maar nu iedereen stug in zijn eigen taal doorratelde was het toch wat minder. Ook merkte ik dat ik na drie woorden Engels steeds per ongeluk in het Spaans begon en ik ben er nog niet over uit of dat positief is of juist niet. Uiteindelijk werd het met een mix van Spaans en Duits (ook al spreek ik dat niet) toch een hele leuke avond.
Koken (en proeven!) kun je nooit genoeg doen, dus ging ik gisteren naar een workshop "Cenas de invierno" (wintermaaltijden), georganiseerd door dezelfde organisatie als die van de dansles. Het ging om stevige gerechten van landelijke producten, waardoor ik opeens met een zak vol brandnetels en een schaar in mijn hand stond om soep te maken. Het resultaat was boven verwachting goed. Verder ben ik min of meer van mijn knoflooksoeptrauma afgekomen dat ik tijdens een cycletoursvakantie een aantal jaar geleden had opgelopen. Toen hebben we urenlang knoflook zitten pellen en snijden voor een soep die helemaal niet lekker was, nu hoefde ik niets met knoflook te doen (want brandnetels) en smaakte het bovendien prima. Maar belangrijker dan het eten is dat ik er hier veel meer dan op de universiteit in slaag om de locals te leren kennen, omdat iedereen veel meer open staat om contact te maken. Mijn vrijdag- en zaterdagavonden zijn dus voorlopig goed gevuld. Daarover gesproken, het wordt tijd om me weer klaar te maken voor een avond vol chachacha en andere ongein. ¡Ciao!
Hoe belangrijk die tradities en de cultuur zijn voor de Asturiërs werd maandag pijnlijk duidelijk toen ik naar een boekpresentatie moest voor een van mijn vakken. Zo'n beetje het enige interessante aan het evenement was dat het zich afspeelde in het historische gebouw van de universiteit, waar ik nog nooit binnen was geweest omdat daar geen colleges meer worden gegeven. Tot er opeens toch iets gebeurde. Nadat iemand een gedicht had voorgelezen in "llingua asturiana" (Asturisch voor Asturisch) verklaarde de zoon van de professor aan wie de hele avond opgedragen was dat dit een grote belediging voor zijn vader was, waarop er verschillende mensen boos wegliepen en er bijna een relletje ontstond. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat je iemand zou kunnen beledigen door een gedicht in je moedertaal voor te dragen, maar hieruit blijkt wel weer hoe gevoelig de verschillende talen en de identiteit van de verschillende regio's in Spanje liggen, ook buiten Catalonië en Baskenland.
Gelukkig waren er ook genoeg leuke dingen deze week: donderdag ging ik naar de "Cena internacional" (internationaal avondeten) van de internationale studentenvereniging. Ik had een grote stapel drie-in-de-pans (pannen?) gemaakt en ook de andere landen hadden zich uitgesloofd, alles was lekker en binnen een mum van tijd verdwenen. Het nadeel van de avond was dat iedereen in groepjes kookte met landgenoten, maar ik bij gebrek aan andere Nederlanders alleen was. Normaal vind ik dat een voordeel, maar nu iedereen stug in zijn eigen taal doorratelde was het toch wat minder. Ook merkte ik dat ik na drie woorden Engels steeds per ongeluk in het Spaans begon en ik ben er nog niet over uit of dat positief is of juist niet. Uiteindelijk werd het met een mix van Spaans en Duits (ook al spreek ik dat niet) toch een hele leuke avond.
Koken (en proeven!) kun je nooit genoeg doen, dus ging ik gisteren naar een workshop "Cenas de invierno" (wintermaaltijden), georganiseerd door dezelfde organisatie als die van de dansles. Het ging om stevige gerechten van landelijke producten, waardoor ik opeens met een zak vol brandnetels en een schaar in mijn hand stond om soep te maken. Het resultaat was boven verwachting goed. Verder ben ik min of meer van mijn knoflooksoeptrauma afgekomen dat ik tijdens een cycletoursvakantie een aantal jaar geleden had opgelopen. Toen hebben we urenlang knoflook zitten pellen en snijden voor een soep die helemaal niet lekker was, nu hoefde ik niets met knoflook te doen (want brandnetels) en smaakte het bovendien prima. Maar belangrijker dan het eten is dat ik er hier veel meer dan op de universiteit in slaag om de locals te leren kennen, omdat iedereen veel meer open staat om contact te maken. Mijn vrijdag- en zaterdagavonden zijn dus voorlopig goed gevuld. Daarover gesproken, het wordt tijd om me weer klaar te maken voor een avond vol chachacha en andere ongein. ¡Ciao!
-
01 November 2015 - 09:21
Desiree Van Venrooij:
Hi Elke,
Mooi dat je ook met de gewoonten en gebruiken van Asturie kennis kunt maken. Trouwens, Oviedo is booming, was onlangs bij 3 Op Reis, zag er heel leuk uit!,
groetjes, Desiree -
01 November 2015 - 09:44
Tim:
had een week maar acht dagen
ik kom er al bijna 1 (dag) tekort om alles van je te lezen
brandnetels in plaats van knoflook: dat belooft wat. hoef ik nooit meer naar appie, maar gewoon de berm in -
01 November 2015 - 12:39
Marian:
vengo comer y bailar! olé! -
05 November 2015 - 17:35
André:
Hallo lieve nicht,
Alweer een verslag van jouw hand. Je pen lijkt wel een repeteergeweer. Ik kan dat allemaal niet meer goed bijhouden.
Wel is mij duidelijk dat je je goed kan redden in die vreemde Spaanse wereld, die je je nu snel eigen aan het maken bent. Misschien moet je je haar zwart laten verven zodat ze je voor een Spaanse aanzien !
Gister was je moeder jarig. Die zal jou zeker nog meer gemist hebben dan dat ze al deed, maar dat is waarschijnlijk wederzijds, eens moet je uitvliegen natuurlijk.
Van Wiebe heb ik al een tijdje niet meer gehoord. Ik denk dat hij helemaal opgezogen is door de studentenwereld, hopelijk ook nog door zijn studie. Ook de andere familieleden hebben we al een tijd niet gezien, behalve opa Koudekerk die soms bij ons aanschuift voor een hapje eten.
Marieke maakt zoals gebruikelijk weer heel veel uren. Deze week is ze begonnen met presentaties aan ouders van leerlingen van basisscholen. Dat kan ze heel goed en het is bedoeld om zieltjes te winnen.
Ik vroeg me af of je met de Kerst naar Nederland komt. Wij zijn rond die tijd gewoon thuis.
Liefs vanuit Woubrugge.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
