Bilbao

Afgelopen weekend ging ik bij Joyce op bezoek in Bilbao. Luca kwam ook overgevlogen uit Nederland om een weekendje van het Spaans/Baskische leven te proeven.

Bilbao is een redelijk grote stad die zich een metropool waant. Zo heeft het een bus-, tram-, trein- en metronetwerk, een kabelbaantje, een wolkenkrabber (of nou ja, een hoog gebouw) en natuurlijk het Guggenheimmuseum. Gelukkig kun je ook prima overal naartoe lopen, want het centrum is relatief klein. Er staan veel mooie huizen en alle stoeptegels zijn versierd met het wapen van de stad. Verder valt het meteen op dat de helft van de woorden op straat onbegrijpelijk is, omdat het Baskisch op geen enkele manier lijkt op welke taal dan ook. In de gesproken taal betekent dit vooral dat iedereen de hele dag "agur" (doei!) zegt, maar verder hebben we het niet echt gehoord.

Omdat toevallig net de Spaanse herfst was begonnen was het heel koud en nat, waardoor we onze rondleiding door de stad heel vaak moesten onderbreken voor de lokale specialiteiten. Baskenland staat bovenal bekend om de pintxos (spreek uit: pientsjos), een soort tapas met veel brood en ei. Die staan allemaal uitgestald op de bar van een café waar bij voorkeur zo veel mogelijk papieren zakdoekjes en satéprikkers op de grond liggen, want in Spanje is dat synoniem voor een drukke, gezellige tent. Net als in alle Spaanse plaatsen waar ik tot nu toe geweest ben is er altijd leven in iedere bar, dat blijkt toch wel een van de belangrijkste onderdelen van de Spaanse cultuur te zijn. Gelukkig was het ook af en toe even droog (anders waren we nu rond geweest) en konden we met het kabelbaantje de heuvel op voor een prachtig uitzicht over de stad en, weer beneden, het oude centrum bezoeken.

Luca had voor Joyce en mij allebei een Takkieknuffel meegenomen, maar helaas hadden die het te veel naar hun zin in het vliegtuig en moesten we terug naar het vliegveld om ze te zoeken (of, in de woorden van de KLM-facebookklantenservice, "een lost&found-rescueoperatie op touw te zetten"). Het vliegveld ligt op een kwartiertje met de bus van het centrum, dus dat was het probleem niet. Maar dit is Spanje, dus we waren uiteraard veel te optimistisch met het idee dat het in een uurtje gepiept zou zijn. Toen we eenmaal hadden uitgeknobbeld waar de arme hondjes zich verstopt hadden, moesten we eerst een medewerker vinden die ons naar binnen liet, want de gevonden voorwerpen liggen bij de bagagebanden en daar kun je alleen maar komen als je net uit het vliegtuig stapt. Er was wel een bewaakster, maar die wilde ons niet naar binnen laten, omdat de baliemedewerkster pas een half uur later zou komen. Drie kwartier later was ze er natuurlijk nog steeds niet, maar mochten we wel naar binnen om op tien meter van onze Takkies verder te wachten (iets met een paarse krokodil). Uiteindelijk kwam er een mevrouw die waarschijnlijk speciaal voor ons haar werkkleding had aangetrokken, maar ons gelukkig wel het HEMA-tasje wilde overhandigen. Een typischer Spaanse ervaring hadden we Luca niet kunnen geven.

Zondag bezochten we het Guggenheim. Van buiten is het gebouw al heel indrukwekkend met al zijn rare vormen en de metershoge puppy en verschillende andere kunstwerken die ervoor staan. Je hoort vaak dat het buiten mooier is dan van binnen, maar daar hebben we ons ook prima vermaakt met onder meer een expositie over Afrika en een kunstwerk dat bestond uit hele grote stalen platen waar je tussendoor kon lopen, maar dat van boven eigenlijk leuker was. Verder kan ik jullie het beste verwijzen naar de foto's - of naar Bilbao zelf natuurlijk!

Agur!