¡A estudiar!

De eerste studieweek zit erop. Of nou ja, "studieweek", een paar aanhalingstekens zijn hier wel gepast. Na de feestdag van dinsdag, waarop niets bijzonders gebeurde behalve dat alles dicht was (wat in feite helemaal niet zo bijzonder is hier), zouden woensdag de colleges beginnen. Ik had alleen nog steeds geen flauw idee waar ik de roosters moest vinden en mijn coördinator zweeg in alle talen, dus besloot ik om woensdagochtend zo vroeg mogelijk naar de administratie te gaan om het een en ander te regelen. Daar bleek dat mijn coördinator om onduidelijke redenen niet aanwezig was en dat ik zelf maar wat colleges moest kiezen om naartoe te gaan, dan zouden we over een week of twee wel verder kijken.

Het samenstellen van een rooster bleek een enorme uitdaging. In Nederland had ik al vakken gekozen op basis van de studiegids, maar die overlapten op alle mogelijke manieren, wat betekende dat ik vrijwel alles moest veranderen. Ik had eigenlijk vakken willen volgen van zowel Spaans als pedagogiek, maar het volgen van lessen aan verschillende faculteiten was roostertechnisch zo moeilijk dat ik de raad van de administratie opvolgde en blind een paar colleges prikte om naartoe te gaan. Dat pakte vrij goed uit en ik heb uiteindelijk een leuk pakket samengesteld, hoewel ik tot drie keer toe voor niets naar de universiteit ben gegaan omdat sommige vakken zonder duidelijke waarschuwing een week later beginnen dan andere.

En dan de hamvraag: hoe is dat nou, studeren in Spanje? En het verlossende antwoord: studeren in Spanje is (voor mij) niet wezenlijk anders dan studeren in Nederland. Ook hier zitten een heleboel meisjes en een enkele jongen in een collegezaal precies zo ver naar achteren als sociaal verantwoord is, klinkt het onophoudelijke getik op toetsenborden of het geluid van een pen, houden docenten urenlange verhandelingen over hoe weinig tijd we eigenlijk hebben en gaat al gauw de helft van het college op aan niet-functionerende techniek. En dat ze in het Spaans tegen me aanratelen was ik gelukkig al gewend, maar het blijft best lastig om tegelijkertijd te luisteren en aantekeningen te maken, terwijl de minste afleiding genoeg is om de (nog altijd) vreemde taal te reduceren tot achtergrondgeluid.

Natuurlijk zijn er ook verschillen. Zo duren de meeste colleges hier maar één uur - in Nederland twee of drie - wat sterk doet denken aan de middelbare school. Bovendien komen docenten zonder blikken of blozen twintig minuten te laat, waardoor ik na afloop van ieder college een huh-waren-we-al-begonnen-dangevoel heb. Verder zijn de ouderwetse schoolbankjes zo gemaakt dat je precies je benen niet kwijt kunt en hebben ze hier nog échte krijtborden - inclusief het verschrikkelijke geluid dat door overenthousiast schrijven soms gemaakt wordt. Laatste detail is dat er in ieder lokaal een paraplubak staat; Nederland, waar wacht je nog op? Topidee.

Buiten de universiteit gaat het leven natuurlijk ook gewoon door. Deze week zijn er de Fiestas de San Mateo, dus er zijn dag en nacht concerten en andere activiteiten en natuurlijk heel veel sidra. Om daar nog even over uit te weiden: volgens het ritueel wordt de bijna heilige drank van zo hoog mogelijk in het glas geschonken (voor de smaak) dat je vervolgens in één teug leeg moet drinken, waarbij je lippen het glas nauwelijks mogen raken. Het laatste beetje drink je niet op, maar gooi je weg ("geef je terug aan moeder aarde"), want traditioneel drinkt iedereen uit hetzelfde glas. Dat je van al die verspilde sidra voor een fortuin aan nieuwe glazen kunt kopen is waarschijnlijk een typisch Hollandse gedachte, dus die houd ik wijselijk voor me.

Sprak ik vorige week nog vooral Engels (en hoorde ik vooral Duits), inmiddels overheerst het Spaans gelukkig. Ik heb nu al redelijk wat internationale studenten ontmoet die wel Spaans (durven te) spreken en bovendien ben ik min of meer opgenomen in een groepje Spaanse studenten met dank aan een lief meisje uit Oviedo dat niets liever doet dan vertellen over haar stad en in contact komen met andere culturen. Daarnaast valt er nog altijd veel te regelen, zoals het kopen van een Spaanse simkaart of het allerverschrikkelijkste wat er bestaat in een vreemde taal: bellen over een niet-alledaags onderwerp als een kapotte wasmachine. Maar áls dat dan lukt (En dat doet het! We krijgen een nieuwe wasmachine! Hoera!) geeft dat wel een enorm gevoel van overwinning. Ik heb hier wel geleerd: alles is mogelijk, zolang je er maar actief achteraan gaat en mensen persoonlijk aanspreekt.

Tot slot: heel erg bedankt voor alle lieve reacties! Ik vind het superleuk om op de hoogte te blijven van alles wat jullie meemaken in Nederland, dus houd je vooral niet in :).

Dos besos (want zoenen zúl je hier. Twee zoenen, ook al heb je iemand pas net leren kennen bij de bushalte),

Elke