¡Un, dos, tres, Islam!

Ik dacht dat jullie toch wel een keer moe zouden worden van de verhalen over dat kleine plaatsje in Noord-Spanje, maar toen de stilte op dit blog te lang duurde (door het stralende zomerse weer overigens), begaf mijn telefoon het onder de bezorgde berichtjes. Oké, dat is misschien een beetje overdreven, maar feit is dat mijn niet zo heel trouwe Samsung het wel mooi geweest vond en ik op zoek moest naar iets nieuws. Daarbij kwam ik weer eens in aanraking met de verpletterende Spaanse efficiëntie.

In het telefoonwinkeltje van de Carrefour stonden maar liefst drie medewerkers en maar één andere klant, dus dat moest wel snel gaan. Helaas was de eerste van Orange ("mijn collega komt zo bij u") en de tweede van Vodafone (dito), dus schoot het nog steeds niet op. Toen ik eenmaal aan de beurt was ging het redelijk snel, totdat bleek dat ik nog naar een nieuwe medewerker moest die een collega moest inschakelen om een factuur voor me te maken in een ander kantoortje. Je vraagt je af hoe het kan dat er nog zoveel mensen werkloos zijn hier. Bovendien werd de communicatie hier en daar bemoeilijkt doordat de Spanjaarden écht geen woord Engels spreken: in Nederland is het ondenkbaar dat je in een telefoonwinkel werkt zonder te weten wat een 'update' is (wat is dat in überhaupt in het Nederlands?), hier blijven ze je glazig aankijken. En ik had ook nog bijna Elke Leiderdorp geheten als ik de mevrouw van de factuur alleen gelaten had met mijn paspoort. Maar verder ging het vlekkeloos.

Wat hebben jullie verder gemist? Een feestdag, uiteraard. Vorige week maandag was het de dag na de Día de Todos los Santos (allerheiligen) en daar moet je natuurlijk wel van uitrusten. Of van profiteren, dus ging ik mee met een tripje naar de mooiste plekken langs de Asturische kust. Daarbij begonnen we net over de grens in Galicië, waar we konden pootjebaden, raceten we door een van de 'pueblos blancos', dorpen met heel veel witte huizen, haastten we ons naar boven in een dorpje waar iedereen zijn huis steeds net iets hoger bouwde om uitzicht op zee en dus status te verkrijgen en vingen we een glimp op van een ankermuseum, maar toen was het al donker. De dag was duidelijk te kort, maar alles was ontzettend mooi en zeker de moeite van het bezoeken waard. En gelukkig hebben we de foto's nog (ik zal weer eens het gevecht met waarbenjij.nu aangaan).

Verder was de week gevuld met een mini-internationaal diner, waarbij we voor een weeshuis aan aardappelen hebben gegeten, omdat we dat per ongeluk allemaal als hoofdingrediënt hadden gekozen. Ook was er een filmfestival, waardoor ik een vuurdoop beleefde met de uiteraard nagesynchroniseerde Spaanse film. De Spanjaarden kunnen zich niet goed voorstellen dat je naar een film met ondertiteling zou willen kijken, maar ik bleef toch een beetje het idee houden van een slechte, Oost-Europese tandpastareclame. En tot slot kwam ik met een paar Duitse studenten terecht in een café waar, heel hipster, een poetry slam werd gehouden. We hadden helaas ons coole hoedje en onze baard thuis laten liggen, maar we riepen enthousiast mee met de "un, dos, tres, slam!" voor ieder nieuw gedicht. De Spanjaarden kunnen alleen niet zo goed de "sl" uitspreken, dus riepen ze iets als "un, dos, tres, Islam!" Ik weet nog niet of we hier een politieke boodschap in moeten zoeken, maar misschien is dit wat ze bedoelen met een tegengeluid.

Hasta la pasta!